Başlangıç...

Merhaba,

Uzun çok uzun zamanlardan sonra nihayet oturdum artık yazılacakların başına...
Kelimeler; içimde tükenenler...
Köklerim kesilmiş gibi hissettim ilk kez bu sabah.
Evet içimden geçen tam da buydu. Ben ne yaparsam yapayım geri gelmeyecekti bunu biliyodum ama inandığım bir his vardı.Köklerimiz ortaktı.Köklerimiz bağlı durdukça gelmesindi fark etmezdi, nasıl olsa birliğimizi hissettiğimdi o. Bu sabah ve yakın zamanda rastladığım bir çok olay sonucunda nihayet bu sabahkini de dahil edersek, tek tek koparmıştı işte köklerimizi. Sonuncusunu da koparmıştı ve artık beni ne görmek ne de duymak istemiyordu demek.
Saygı duymak gerek.. Belki hayatının yeni şartları oluştu bile ben burda köşemde tamir edilmeyi beklerken.. Ben de hayatımı oluşturuyordum tabi ki fark etmeden. Ama içimde hep bir kırık, hep bir onarılmayı bekleyen köşe.. O köşe artık kendi kendini imha etmeli diyor bana tüm yaşananlar. Yaşanamayan konuşmalar... Başından beri içimde biriken ve asla seslendiremediğim, muhattabını asla bulamayan konuşmalar. Oysa ki, o kadar basitti ki içinden geçenleri söylemek. İnsanlar bunu çok kolay yapıyorlar. Kendi duygularına ve yargılarına sahip çıkıp deli gibi savuruyorlar bu uğurda kelimelerini. Ben yeteneksizim. Kelimelerim bir sürü ama hepsini anlamak öyle görece ki, karşımdaki için hep sustum.